^{_{همه چیز درباره NetBIOS}}

<sup><sub>NetBIOS

NetBIOS سرواژه عبارت Network Basic Input/Output System می باشد. نت بایوس در واقع در حکم یک (API (Application Programming Interface است که اجازه دسترسی اپلیکیشن هایی که بر روی کامپیوتر های جداگانه فعالیت می کنند را به یک شبکه محلی(LAN) فراهم می کند. در شبکه های کنونی بطور معمول نت بایوس از طریق TCP/IP ( پروتکل NetBIOS over TCP/IP یا NBT) که به هر کامپیوتر داخل شبکه یک نام نت بایوسی (NetBIOS Name) و هم یک IP Address مطابق با نام میزبان (احتمالا متفاوت) ارائه می دهد، اجرا می شود. سیستم عامل های قدیمی نت بایوس را از طریق IPX/SPX یا IEEE 802.2 (NBF) اداره می کردند. نت بایوس سرویس های خود را در ارتباط با لایه Session مدل OSI میسر می سازد.

نام نت بایوس در مقابل نام میزبان (NetBIOS Name vs. Host Name)

به هنگام شروع فعالیت NetBIOS از طریق پروتکل های TCP/IP، هر کامپیوتر ممکن است "اسامی" متعددی داشته باشد. اسامی برای نت بایوس و دیگری (یا دیگران) برای TCP/IP.

نام نت بایوس (NetBIOS Name)

نام نت بایوس زمانی که شبکه ویندوزی نصب/پیکربندی می شود مشخص می گردد. به منظور متصل شدن به کامپیوتری که TCP/IP را از طریق نام نت بایوسی خود اجرا می کند، این نام باید به آدرس شبکه تبدیل شود. امروزه این آدرس معمولا یک IP Address است ( ترجمه نام نت بایوسی به آدرس IP از طریق Broadcast ها و یا سرویس دهنده WINS یا NetBIOS Name Server انجام می شود). نام نت بایوسی یک کامپیوتر اغلب همان نام میزبان یا host name آن کامپیوتر می باشد اگرچه به 15 کاراکتر خلاصه شده، اما می تواند کاملا متفاوت با آن نیز باشد. اسامی نت بایوسی می توانند تقریبا ترکیبی از هر کاراکتر الفبایی، به جز فضاهای خالی و نیز کاراکتر های زیر باشند:


/ : * ? " ; |


فایل LMHOSTS ویندوز وظیفه ترجمه اسامی نت بایوسی را در شبکه های کوچکی که از سرویس دهنده WINS استفاده نمی کنند بر عهده می گیرد.

نام میزبان (Host Name)

نام نت بایوسی کامپیوتر مجهز به ویندوز نباید با نام میزبان اشتباه گرفته شود. بطور کلی هر کامپیوتری که با TCP/IP کار می کند (چه مجهز به ویدوز باشد و یا نباشد) یک نام میزبان خواهد داشت (که برخی اوقات نام ماشین یا DNS Name نیز نامیده می شود). بطور کلی نام میزبان یک کامپیوتر مجهز به سیستم عامل ویندوز، بر مبنای یک نام نت بایوسی (NetBIOS Name) به اضافه "پسوند اولیه DNS" یا Primary DNS Suffix می باشد که هر دوی آنها توسط کنترل پانل سیستم تنظیم می شوند. همچنین ممکن است پسوندهای خاص دیگری موسوم به "connection specific suffixes" نیز وجود داشته باشد که از طریق تب DNS در Control Panel قابل دیدن یا تغییر دادن است: Control Panel → Network → TCP/IP → Advanced Properties. اسامی میزبان (host names) توسط اپلیکیشن هایی مانند telnet، FTP یا مرورگرهای وب مورد استفاده قرار می گیرند. برای برقراری ارتباط با کامپیوتری که با استفاده از host name خود با پروتکل TCP/IP کار میکند، host name می بایست به یک آدرس IP ترجمه شود. ترجمه Host name یا Fully Qualified Domain Name (FQDN) به IP Address توسط سرویس دهنده DNS (Domain Name System) انجام می شود.

انواع گره (Node Types)

Node type یک کامپیوتر موجود در شبکه به نحوه ترجمه اسامی نت بایوسی به آدرس های IP توسط آن کامپیوتر بستگی دارد. چهار نوع node type وجود دارد:
• B-node: 0x01 Broadcast
• (P-node: 0x02 Peer (WINS only
• (M-node: 0x04 Mixed (broadcast, then WINS
• (H-node: 0x08 Hybrid (WINS, then broadcast

Node type مورد استفاده با تایپ فرمان ipconfig /all در خط فرمان نمایش داده می شود. رجیستری ویندوز همچنین ممکن است طوری پیکربندی شده باشد که نوع گره را ناشناخته یا "Unknown" نمایش دهد.

تاریخچه

نت بایوس توسط کمپانی Sytec در سال 1983 برای شبکه موسوم به PC-Network شرکت IBM توسعه داده شد. ایترفیسی که برای شبکه های کوچک طراحی شده بود. PC-Network توانایی پشتیبانی تنها 80 دستگاه را که بصورت baseband کار می کردند داشت.

در سال 1985 آی بی ام طرح سازگار نت بایوس با شبکه token ring را عرضه کرد و یک شبیه ساز نت بایوس تولید شد که به شبکه های PC-Network اجازه می داد تا با این طراحی جدید کار کنند. این کار با استفاده از پروتکل NBF میسر شد که سرویس های نت بایوس را برای لایه IEEE 802.2 Logical Link Control فراهم می کرد. این شبیه ساز همچنین از پایه بسط داده شد و نمونه یک API جدید که NetBEUI یا NetBIOS Extended User Interface نامیده شد، بوجود آمد. این استاندارد جدید به شبکه های Token Ring امکان پشتیبانی تا 260 دستگاه در هر ring را می داد و توسط مایکروسافت به عنوان یک استاندارد صنعتی مورد استفاده قرار گرفت. با عرضه Novell Netware 2.0 توسط کمپانی ناول در سال 1986، نت بایوس برای کپسوله سازی در پروتکل IPX/SPX دوباره شکل یافت. با عرضه موفق کامپیوتر PS/2 در سال 1987 آی بی ام بلافاصله برنامه PC LAN Support Program که حاوی یک درایور برای نت بایوس بود را عرضه کرد.
در سال 1987 متد کپسوله سازی نت بایوس در packetهای TCP و UDP که NetBIOS over TCP/IP یا NBT نامیده می شد، منتشر گردید. این استاندارد در سازمان RFC تحت عنوان دو پروتکل RFC 1001 – "Protocol Standard for a NetBIOS Service on a TCP/UDP Transport: Concepts and methods" ونیز RFC 1002 – " Protocol standard for a NetBIOS service on a TCP/UDP transport: Detailed specifications" شرح داده شد. این استانداردها برای فراهم سازی "پیاده سازی نت بایوس بصورت توکار در هر سیستمی که با مجموعه پروتکل های TCP/IP کار میکند" و نیز " برای عملیات درونی نت بایوس در داخل اینترنت" توسعه داده شدند.


* فرآیند ترجمه نام نت بایوسی از سوی مایکروسافت برای پروتکل Internet Protocol Version 6 -- IPv6 پشتیبانی نمی شود.

سرویس ها

نت بایوس 3 نوع سرویس مشخص ارائه می دهد:

• سرویس اسم برای ثبت و ترجمه اسامی.
• سرویس Session برای ارتباط اتصال گرا (Connection-Oriented)
• سرویس توزیع دیتاگرام (Datagram Distribution) برای ارتباط غیر اتصال گرا (Connectionless)

(توجه: SMB، به عنوان یک لایه فوقانی، سرویسی است که در بالای سرویس های Session و Datagram فعالیت می کند و نباید به عنوان یک بخش از خود نت بایوس تلقی شود. این سرویس می تواند بر روی پروتکل TCP به همراه یک لایه کوچک سازگار با آن که یک طول packet به هر پیغام SMB می افزاید، فعالیت کند. این سرویس لازم است چراکه TCP تنها یک سرویس byte-stream ارائه می دهد که محدوده های packet ها را نادیده می گیرد.)

سرویس اسم (Name Service)

برای شروع به کار سرویس های Sessions و distribute Datagrams، یک اپلیکیشن می بایست اسم نت بایوسی خود را با استفاده از سرویس اسم ثبت کند. اسامی نت بایوس اسامی با طول 16 بایت بوده و بسته به نوع خاص پیاده سازی آنها متفاوت می باشند. خیلی اوقات بایت 16 ام برای مشخص کردن یک "نوع"، مشابه استفاده از پو</sub></sup>

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: